Jak powszechnie wiadomo, partycypacja społeczna w projektowaniu i realizacji inwestycji w przestrzeni publicznej przynosi szereg korzyści, które trudno przecenić.

Wpływa na integrację społeczności lokalnych, podniesienie poziomu utożsamiania się mieszkańców z miejscem efekcie zwiększa efektywność i trwałość inwestycji, powodując zwiększenie kontroli społecznej nad przestrzenią i co za tym idzie zapobieganie dewastacji i aktom wandalizmu. Aby jednak tak było, partycypacja społeczna w budowie, modernizacji i rewitalizacji przestrzeni publicznych, a w szczególności terenów zieleni, powinna przebiegać na wszystkich etapach przygotowania i realizacji takiej inwestycji. Są to:

  • udział w procesie przedprojektowym czyli identyfikacji wartości krajobrazu oraz konfliktów przestrzennych;
  • udział w procesie projektowym czyli wspólne projektowanie (na przykład na warsztatach ze wspólnym udziałem mieszkańców i architektów krajobrazu);
  • udział w eksploatacji inwestycji czyli partycypacja nie tylko w funkcjonowaniu, ale konserwacji oraz zarządzaniu terenem. (Gawryszewska, 2008)

Wszystkie wyżej wymienione etapy umożliwiają udział wolontariuszy. Inwestor może skorzystać z typowych, zorganizowanych źródeł ich pozyskania, jak na przykład Centrum wolontariatu czy Work Camp. Można jednak, zwłaszcza na trzecim etapie czyli eksploatacji terenu, powoływać kluby przyjaciół parku, stowarzyszenia mieszkańców, etc. Warto rzecz jasna wspierać inicjatywy lokalne zmierzające do powoływania wyżej wymienionych organizacji.

We wszystkich sytuacjach, kiedy wykorzystujemy prace wolontariuszy, bądź mieszkańców, bardzo ważne jest etapowanie inwestycji. Należy z największa starannością opracować harmonogram prac, przewidując momenty, w których będą wykorzystywani wolontariusze i mieszkańcy, a ich prace traktować raczej jak inwestycję w przyszłe dobre funkcjonowanie przestrzeni, niż odciążenie budżetu inwestycji.